ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | ||||||
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | 31 |
امام حسین علیه السلام: آگاه باشید! که این (یزید) ناپاک زاده، فرزند ناپاک زاده مرا در میان دو انتخاب قرار داده است: کشته شدن یا قبول ذلّت.
و چقدر دور است که ما تن به ذلّت دهیم،
خداوند و پیامبر او هرگز براى ما ذلّت و زبونى نمى پسندند و نیاکان پاک سرشت و دامن هاى پاکى که ما را پرورانده اند و بزرگ مردان غیرتمند و انسان هاى با شرافت این را از ما نمى پذیرند. هرگز! ما هیچگاه فرمانبردارى فرومایگان را بر مرگ شرافتمندانه ترجیح نخواهیم داد.
الا اِنَّ الدَّعِىَّ ابْنَ الدَّعیّ قَدْ رَکَزَنی بَیْنَ اثْنَتَیْنِ، بَیْنَ الْقَتْلَهِ وَ الذِّلَّهِ، وَ هَیْهاتَ ما آخِذُ الدَّنِیَّهَ اَبَى اللّهُ ذلِکَ وَ رَسُولُهُ، وَ جُدُودٌ طابَتْ، وَ حُجُورٌ طَهُرَتْ، وَ اُنُوفٌ حَمِیَّهٌ، وَ نُفُوسٌ اَبِیَّهٌ، لا تُوْثِرَ طاعَهَ اللِّیامِ عَلى مَصارِعِ الْکِرامِ، اَلا قَدْ اَعْذَرْتُ وَ اَنْذَرْتُ، اَلا اِنِّی زاحِفٌ بِهذِهِ الاُْسْرَهِ عَلى قِلَّهِ الْعِتادِ، وَ خَذَلَهِ الاَْصْحابِ.
پینوشت: “مقتل الحسین خوارزمى، ج 2، ص 6 ـ 8 و بحارالانوار، ج 45، ص8 ـ 10”
امام حسین علیهالسلام در بیان آنچه هنگام ظهور امام زمان علیه السلام رخ مىدهد: برکت از آسمان به سوى زمین فرو مىریزد، تا آن جا که درخت از میوه فراوانى که خداوند در آن مىافزاید، مىشکند. (مردم) میوه زمستان را در تابستان و میوه تابستان را در زمستان مىخورند و این معناى سخن خداوند است که فرمود:
(و اگر مردمِ آبادى ها ایمان مىآوردند و تقوا پیشه مىکردند، برکتهایى از آسمان و زمین به روى آنان مىگشودیم، لیکن تکذیب کردند*)
امام حسین علیهالسلام ـ فى بَیانِ ما یَحْدُثُ فى زَمَنِ ظُهورِ الاِْمامِ الْحُجَّةِ علیه السلام ـ : وَ لَتَنْزِلَنَّالْبَرَکَةُ مِنَ السَّماءِ اِلَى الاَْرْضِ حَتّى اِنَّ الشَّجَرَةَ لَتَقْصِفُ مِمّا یَزیدُ اللّه ُ فیها مِنَ الثَّمَرَةِوَ لَتُؤْکَلُ ثَمَرةُ الشِّتاءِ فِى الصَّیْفِ وَ ثَمَرَةُ الصَّیْفِ فِى الشِّتاءِ وَ ذلِکَ قَوْلُهُ تعالى: « وَ لَوْ اَنَّ اَهْلَ الْقُرى آمَنوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَیْهِم بَرَکاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الاَْرْضِ وَ لکِن کَذَّبُوا*»
پینوشت: سوره مبارکه الأعراف آیه 96، «مختصر بصائر الدرجات، صفحه 51»
حضرت زین العابدین امام سجاد علیهالسلام فرمودند: حق کسى که به تو نیکى کرده، این است که از او تشکر کنى و نیکیش را به زبان آورى و از وى به خوبى یاد کنى و میان خود و خداى عزّوجلّ برایش خالصانه دعا کنى، هرگاه چنین کردى بى گمان پنهانى و آشکارا از او تشکر کردهاى.
سپس اگر روزى توانستى نیکى او را جبران کنى، جبران کن.
أمّا حَقُّ ذِى المَعروفِ عَلَیکَ فَأن تَشکُرَهُ و تَذکُرَ مَعروفَهُ، وَ تُکْسِبَهُ المَقالَةَ الحَسَنَةَ وَ تُخلِصَ لَهُ الدُّعاءَ فیما بَینَکَ وَ بَینَ اللّه ِ عَزَّوَجَلَّ، فَإذا فَعَلتَ ذلِکَ کُنتَ قَدشَکَرتَهُ سِرّا وَ عَلانیَةً، ثُمَّ إن قَدَرْتَ عَلى مُکافاتِهِ یَوما کافَیْتَهُ.
مجمع البیان: به نقل از سعید بن ابى هلال: پیامبر خدا حضرت محمد مصطفی صلى الله علیه و آله هرگاه آیه «رستگار شد، کسى که نفس را تزکیه کرد» را مىخواند، درنگ مىکرد و سپس مىگفت: خدایا! نفس مرا تقوا عطا فرما، که تو سرپرست و مولاى آنى، و آن را پاک و تزکیه فرما، که براى تزکیه آن تو بهترینى.
مجمع البیان عن سعیدِ بنِ أبی هلالٍ: کانَ رسولُ الله ِ صلى الله علیه و آله إذا قَرَأ هذِهِ الآیَةَ «قَد أفلَحَ مَن زَکاها» وَقَفَ ثُم قالَ: اللهُم آتِ نَفسِی تَقواها، أنتَ وَلِیها و مَولاها، و زَکها و أنتَ خَیرُ مَن زَکاها.