سوگند به گرماى آفتاب و داغى زمین،
سوگند به مرکبهاى ایستاده و مردم پیاده،
سوگند به جهازهاى شتران و سنگهاى برهم چیده،
سوگند به آب و دستان بیعت کننده،
سوگند به عمامه پیامبر(ص) و دوش على(ع)،
سوگند به شعر و شعور حسان،
سوگند به غدیر و ایام ولایت،
سوگند به محمد، به على
سوگند به على، به محمد
که دین خدا جز با ولایت، جز با غدیر ولایت پایانى ندارد.
الحمد للَّه الذى جعلنا من المتمسّکین بولایة أمیرالمؤمنین والأئمة علیهمالسلام.
ادامه...
امام حسین علیه‌السلام فرمودند: شما را به تقوای الهی سفارش می‌کنم؛ زیرا خدا ضمانت داده کسی را که تقوای الهی پیشه سازد، از آنچه ناخوش می دارد، به آنچه خوش می دارد انتقال دهد، و از جایی که گمان نمی برد، روزی اش دهد.
اُوصِیکُم بِتَقوَی اللّه ِ فَإنَّ اللّه َ قَد ضَمِنَ لِمَنِ اتَّقاهُ أن یُحَوِّلَهُ عَمّا یَکرَهُ إلی مایُحِبُّ ویَرزُقَهُ مِن حَیثُ لایَحتَسِبُ؛
یکی از ویژگی های منحصر به فرد سیدالشهدا (ع) علم گسترده و همه جانبه ایشان می باشد، به نحوی که این امر در روایات فراوانی بیان شده است.
در این باره خزّاز قمى با سند خود از یحیى بن نعمان نقل مىکند که گفت: در محضر امام حسین (ع) شرفیاب بودم. عربى نقابدار با چهره اى تیره رنگ، وارد شد و سلام کرد. حضرت، سلام او را پاسخ داد. آن مرد گفت: اى فرزند رسول خدا (ص)؛ سؤالى دارم؟ فرمود: بپرس. گفت: فاصله میان ایمان و یقین، چه قدر است؟ حضرت فرمود: چهار انگشت. گفت: چگونه؟ حضرت فرمود: ایمان، آن است که آن را مىشنویم و یقین، آن است که آن را مى بینیم و فاصله بین گوش و چشم، چهار انگشت است.
پرسید: فاصله میان آسمان و زمین، چقدر است؟ فرمود: یک دعاى مستجاب. پرسید: فاصله میان مشرق و مغرب، چقدر است؟ فرمود: به اندازه سیر یک روز آفتاب. پرسید: عزّت آدمى، در چیست؟ فرمود: بى نیازیش، از مردم. پرسید: زشتترین چیزها، چیست؟ فرمود: در پیران، هرزگى و بى عارى در قدرتمندان، درنده خویى در شریفان و نجیب زادگان، دروغگویى در ثروتمندان، بخل و تنگ نظرى و در عالمان، حرص است.
عرض کرد: راست گفتى، اى فرزند رسول خدا. اکنون بفرما شمار امامان، پس از رسول خدا (ص)، چند است؟ حضرت فرمود: دوازده نفرند، به شمار نقباى بنى اسرائیل. عرض کرد: آنان را براى من، نام ببر. راوى گوید: امام حسین (ع) در اندیشه فرو رفت. سپس سر خود را بلند نموده، فرمود: آرى، اى برادر عرب؛ تو را آگاه مى سازم: همانا امام و خلیفه پس از رسول خدا (ص)، امیرمؤمنان على (ع) و حسن (ع) و من و نه نفر، از نسل من است.
راوى گوید: آن اعرابى برخاست، در حالىکه با خود مىگفت: پیامبر اکرم (ص) بر سیماى او، دست محبّت کشید. از این رو، در رخساره اش نور و درخشندگى است. پدر و مادر او، از برترین قریش اند و جدّ او، بهترین اجداد است.
۱- خزاز قمی رازی، کفایه الأثر: ۲۳۲٫
۲-علامه مجلسی، بحار الأنوار ج ۳۶: ۳۸۴٫
۳-بحرانی، تفسیر البرهان ج ۴: ۱۶۷٫
امام علی (ع) در حدیثی 9 کار را زشت‌تر از زشت دانسته اند. متن این حدیث از کتاب دعائم الاسلام منتشر می‌شود:
تِسْعَةُ أَشْیَاءَ قَبِیحَةٌ وَ هِیَ مِنْ تِسْعَةِ أَنْفُسٍ أَقْبَحُ مِنْهَا مِنْ غَیْرِهِمْ ضِیقُ الذَّرْعِ مِنَ الْمُلُوکِ وَ الْبُخْلُ مِنَ الْأَغْنِیَاءِ وَ سُرْعَةُ الْغَضَبِ مِنَ الْعُلَمَاءِ وَ الصِّبَا مِنَ الْکُهُولِ وَ الْقَطِیعَةُ مِنَ الرُّءُوسِ وَ الْکَذِبُ مِنَ الْقُضَاةِ وَ الزَّمَانَةُ مِنَ الْأَطِبَّاءِ وَ الْبَذَاءُ مِنَ النِّسَاءِ وَ الطَّیْشُ مِنْ ذَوِی السُّلْطَان
امام علی(ع) فرمودند: نُه چیز زشت است، اما از 9 گروه زشت تر:
1- درماندگى و ناتوانى از دولتمردان؛
2- بخل از ثروتمندان؛
3- زود خشمى از دانشمندان؛
4- حرکات بچگانه از میانسالان؛
5- جدایى حاکمان از مردم؛
6- دروغ از قاضیان؛
7- بیمارى کهنه از پزشکان؛
9- سختگیرى و ستمگرى از سلاطین است.
امّ سلمه: روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله در اتاق من نشسته بود و فرمود: کسی بر من وارد نشود. من بیرون اتاق منتظر ماندم. در این هنگام حسین علیه‌السلام وارد اتاق شد. صدای هق هق رسول خدا صلی الله علیه و آله را شنیدم که می‌گریست.
به داخل اتاق نگاهی افکندم دیدم حسین در بغل پیامبر صلی الله علیه و آله است و آن حضرت به پیشانی او دست می‌کشد ومی‌گرید. عرض کردم: به خدا، متوجه نشدم که او وارد شد.
پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: جبرئیل در اتاق با ما بود و گفت: او را دوست داری؟ گفتم: از دنیا آری همین‌ها را دوست دارم . جبرئیل گفت: بدان که امّت تو، او را در سرزمینی به نام کربلا خواهند کشت. جبرئیل، از خاک آن جا مقداری برداشت و به پیامبر صلی الله علیه و آله نشان داد.
اُمُّ سَلَمَةَ : کانَ رَسولُ اللّه ِ صلی الله علیه و آله جالِسًا ذاتَ یَومٍ فی بَیتی فَقالَ : لا یَدخُل عَلَیَّ أحَدٌ ، فَانتَظَرتُ فَدَخَلَ الحُسَینُ علیه السلام ، فَسَمِعتُ نَشیجَ رَسولِ اللّه ِ صلی الله علیه و آله یَبکی ، فَاطَّلَعتُ فَإِذا حُسَینٌ فی حِجرِهِ وَالنَّبِیُّ صلی الله علیه و آله یَمسَحُ جَبینَهُ وهُوَ یَبکی ، فَقُلتُ : وَاللّه ِ ، ما عَلِمتُ حینَ دَخَلَ ، فَقالَ : إنَّ جَبرَئیلَ علیه السلامکانَ مَعَنا فِی البَیتِ فَقالَ : تُحِبُّهُ ؟ قُلتُ : أمّا مِنَ الدُّنیا فَنَعم ، قالَ : إنَّ اُمَّتَکَ سَتَقتُلُ هذا بِأَرضٍ یُقالُ لَها کَربَلاءُ ، فَتَناولَ جَبرَئیلُ علیه السلام مِن تُربَتِها ، فَأَراهَا النَّبِیَّ صلی الله علیه و آله . فَلَمّا اُحیطَ بِحُسَینٍ حینَ قُتِلَ ، قالَ : مَا اسمُ هذِهِ الأَرضِ ؟ قالوا : کَربَلاءَ، قالَ : صَدَقَ اللّه ُ ورَسولُهُ أرضُ کَربٍ وبَلاءٍ.
در کتاب امالی صدوق از ابی عمارة روایت شده که می‌گوید: امام جعفر صادق علیه‌السلام به من فرمود: ای اباعماره؛ شعری در سوگ حسین (علیه‌السلام) برایم بخوان.
من خواندم و حضرت گریست. باز خواندم و آن حضرت گریست، و باز خواندم و باز امام گریست.
به خدا قسم، پیوسته شعر می‌خواندم و (آن حضرت می‌گریست)، تا آنکه از اندرون خانه صدای گریه شنیدم.
در این هنگام امام فرمود: ای اباعماره؛ هرکس در سوگ حسین شعری بخواند و پنجاه نفر را بگریاند، بهشت پاداش اوست، و هرکس در سوگ حسین شعری بخواند و چهل نفر را بگریاند، بهشت اجر اوست، و هرکس در سوگ حسین شعری بخواند و سی نفر را بگریاند، بهشت برای اوست، و هرکس در سوگ حسین شعری بخواند و بیست تن را بگریاند، بهشت از آن اوست، و هرکس در سوگ حسین شعری بخواند و ده نفر را بگریاند، بهشت برای اوست، و هرکس در سوگ حسین شعری بخواند و یک نفر را بگریاند، بهشت برای اوست.
امالی الصدوق: عن ابی عمارة المنشد، عن ابی عبدالله علیه السلام قال: قال لی: یا اباعمارة انشدنی فی الحسین بن علی قال: فانشدته فبکی ثم انشدته فبکی قال: فوالله ما زلت انشده و یبکی حتی سمعت البکاء من الدار.
قال: فقال: یا اباعمارة من انشد فی الحسین بن علی شعرا فابکی خمسین فله الجنة، و من انشد فی الحسین شعرا فابکی ثلاثین فله الجنة، و من انشد فی الحسین شعرا فابکی ثلاثین فله الجنة و من انشد فی الحسین فابکی عشرین فله الجنة و من انشد فی الحسین فابکی عشرة فله الجنة، فبکی فله الجنة، و من انشد فی الحسین شعرا فتباکی فله الجنة.
چون رسول خدا صلی الله علیه و آله خبر داد فاطمه سلام الله علیها را از شهادت حسین علیه السلام و مصائبی که بر او وارد می‌شود ، فاطمه-سلام الله علیها-سخت گریست و عرض کرد: ای پدر، این حادثه کی واقع می شود؟
فرمود: وقتی که نه من باشم و نه تو و نه علی. فاطمه بر شدت گریه بیفزود و بیشتر گریست و عرض کرد: ای پدر: پس چه کسی برای فرزندم گریه می‌کند و مجلس عزا و مصیبت او را برپا می‌کند؟
رسول خدا فرمود:ای فاطمه زنان امت من می‌گریند بر زن های اهل بیت من و مردان امت من می‌گریند بر مردان اهل بیت من و عزای فرزند مرا هر سال طایفه ای بعد از طایفه ای تازه می‌کنند.
فی البحار قال: رایت بعض تالیفات بعض الثقات من المعاصرین یروی انّه: لما اخبر النَبی(صلی الله علیه و آله) ابنته فاطمه بقتل ولدها الحسین و ما یجری علیه من المحن بکت فاطمه بکاءً شدیداً و قالت: یا ابه، متی یکون ذلک؟ قال: فی زمان خال منی و منک و من علی. فاشتدّ بکائها و قالت: یا ابه فمن یبکی علیه و من یلتزم باقامة العزاءِ له؟
فقال النبی: یافاطمه، ان النساء امتی یبکین علی نساء اهل بیتی، و رجالهم یبکون علی رجال اهل بیتی، و یجددون العزاء جیلاً بعد جیل فی کل سنة، فاذا کان یوم القیامةتشفعین انت للنساء و انا اشفع للرجال و کلْ من بکی منهم علی مصاب الحسین اخذنا بیده و ادخلناه الجنة.
یا فا طمه، کل عین باکیة یوم القیامة، الا عین بکت علی مصائب الحسین فاّنها ضاحکة مستبشرة بنعیم الجنة.
